বাচন খিনি ধুই থকাৰ পৰা ল’ৰা লৰিকৈ হাত দুখন মুচি মুচি
চন্দ্ৰাই ইণ্টাৰকমটো উঠালে।
-‘চন্দ্ৰা!!’- সিফালৰ পৰা
চাৰৰ মাত- “আজি মোৰ বন্ধু এজন আহিব, ৰাতি থকাকে; .....অকলে আহিব...ফেমিলি
লৈ নাহে, বজাৰৰ কিবা কিবি আনিব লগা আছে যদি মোক চাই চিতি জনাবা। আমাৰ দেৰি হব, ঘৰ
গৈ পাঁওতে।”
এই ন-দহ বজাৰ সময় খিনি চন্দ্ৰাৰ অলপ জিৰণি লোৱাৰ সময়। চাৰ
বাইদেউ দুইজনৰেই বৰ ব্যস্ততাপূৰ্ণ চাকৰি। এই সৰু যদিও আটকধুনীয়া ঔদ্যোগিক কলনিটোত
প্ৰায়বোৰৰ মানুহৰেই জীৱন একেবাৰে ৰুটিনত চলে, প্ৰায় সকলোবোৰ বাসিন্দাই ঘৰত বা
অফিচত একেসময়তে একেবোৰ কামেই কৰি থাকে, একে সময়তে ভাত খায়, একেসময়তে টিভি চায়,
একেবোৰ কথাকে শ্ৰীমতীৰ লগত পাতে, এটা ডাঙৰ ফেক্টৰিত যেন নিয়মীয়া উৎপাদন চলি আছে,
সকলোবোৰ যন্ত্ৰৱৎ ।
